Erdal Güzel 27 Nisan 2009 Pazartesi

Sosyal Yardımlaşma ve Dayanışma Vakfı’ndan yardım alan bin beş yüz kişiye, yevmiye 30 TL ücretle iş verileceği çağrısını yapan Sn. Valimiz, yalnız otuz üç kişinin iş talebinde bulunması karşısında nasıl bir şok yaşadılar, hisseder gibiyiz.

Ulusal basına da yansıyan bu olumsuz tabloyu, bazı gerçekleri yansıtması açısından müspet bir gelişme olarak da yorumlamak mümkün.

Yeşil kartlı sayısının on milyon civarında bulunması, her yedi evden birinin yardımlarla ayakta kaldığı gerçeği, vatandaşın durumu hakkında genel bir bilgi vermektedir.

Bu bilgiler ışığında, ülkede diz boyu bir fukaralıktan bahsedebiliriz.

İkinci büyük sorunumuzun, işsizlik olduğu da şüphe götürmez bir gerçektir.

Yetkili birimler üç buçuk milyon dolayında bir işsiz ordusunun bulunduğunu vurgulamaktadırlar.

Dolayısıyla ülkemizde işsizlik ve fakirlik, en önemli sorunlar olarak karşımıza çıkmaktadır.

Bu genel değerlendirmelerle, Erzurum’da iş beğenmeyenlerin verdiği görüntüyü bir araya getirdiğimizde, izlenilen politikaların sorgulanması gerektiğini, bir kez daha ifade etmek durumundayız.

İşsiz ve fakir olduklarını resmi belgelerle ispatlayıp, yardımlarla yaşayan bin beş yüz kişinin, 30 TL yevmiye ile ağaç dikimi gibi hayırlı bir işi yapma teklifini kabul etmemeleri, yadırganacak ve utanılacak bir durumdur.

Bu insanları böyle bir tavra yönlendiren sebepleri, ilgililerin tekrar gözden geçirmeleri gerekmektedir.

Çalışmadan, emek vermeden, katma değer üretmeden yaşamak keyfiyetini, bu insanlara, izlenen politikalar vermedi mi?

Ekmeden, biçmeden, köylüye dağıtılan tarla paralarının, mevzuata uydurulmuş belgelerle Sosyal Dayanışma Vakıflarından dağıtılan nakdi ve ayni yardımların, kapıya teslim kömürlerin, gıda paketlerinin vs. nasıl bir toplum meydana getirdiğini, şimdi daha iyi görür gibiyiz.

El açma kültürüne alıştırılmış, sadakalarla yaşamaya bağımlı kılınmış, alın terinin kutsallığı unutturulmuş, onuru kırık bu kitleleri, devletin nereye kadar taşıyacağı ise son derece meçhul bir konudur.

Fakir ve işsiz kişilerin, iş beğenmezlik gibi bir lükslerinin bulunmadığını, her akıl sahibi bilmektedir.

O halde; Sn. Valimizin sunduğu bu iş alternatifini kabul etmeyenlerin, bedavadan bir yaşam sürdürme kararlılıklarında olduklarını anlamak zorundayız.

30 TL yevmiyeli bir işi reddeden, fakir ve işsiz insanların verdiği görüntü, ilgililere “Ne ekerseniz onu biçersiniz” sözünü hatırlatır mahiyettedir.

Sosyal devlet; elbette ki fakirine ve muhtacına bakmak, onları insanca yaşatmak zorundadır.

Yine sosyal devlet; ülkesi için, çalışmanın ve alın teri dökmenin kutsallığını, vatandaşına anlatan devlet değil midir?

Gelsin beyaz eşyalar, kömürler, erzak paketleri, tarla paraları, kaçak elektrik vs. askerlik yapmak istemeyen, vicdan -i retçilerin dediği de olursa, askerlikte yok, ne âlâ ne güzel, bunun adına Orhan Veli’nin tabiriyle “Bedava yaşamak” demek, daha isabetli olur.

Emekli maaşına talim edenler, kendi imkânlarıyla ayakta durmaya çalışanlar, biraz daha gayret ve sabır, bir gün sizleri de hatırlayanlar olabilir.

Sn. Valimiz, bu teklifi üniversite mezunu işsiz gençlere yapmış olsalardı, inanıyoruz ki büyük bir taleple karşılaşabilirlerdi.

Böyle bir strateji izleyenlere ve bu sadaka kültürüne alışmış olanlara, Gazi Mustafa Kemal’in şu veciz cümleleriyle seslenmek istiyoruz "Efendiler; çalışmadan, üretmeden, alın teri dökmeden hayatlarını idame ettirmeye çalışan uluslar, önce haysiyetlerini, sonra da istiklallerini kaybetmeye mahkûmdurlar."